Κατηγορία: Σκέψεις

Δημοσιεύτηκε στισ

08 Μαρτίου 2020 – Σκέψεις.

Έχω φτάσει στο σημείο να λυπάμαι για όλη την ανθρωπότητα….
Τι έχει πάει τόσο λάθος, που τόση κακία έχει επικρατήσει ;
Γιατί ;
Πολλά γιατί…
Γιατί να σκοτώνουν από κέφι…
Γιατί να βασανίζονται οι άνθρωποι…
Γιατί να βασανίζονται τα ζώα…
Γιατί τόσο ψέμα…
Γιατί τόση θλίψη…
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο λίγο ζούμε…
Πόσο κρίμα να ζούμε τόσο λίγο και η ζωή μας να βυθίζετε στο ψέμα,
την κακία, την απαξίωση…
Όλα μαύρα… Μαύρα απ’ το σκοτάδι της ψυχής…
Όλα κόκκινα. Κόκκινα από το αίμα που τόσο άδικα χύνεται…
Η ψυχή μου πάει να σπάσει.
Νιώθω το βάρος όλου του πόνου, πάνω μου.
Νιώθω ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε…
Εκμετάλλευση παντού.
Εκμετάλλευση του πόνου…
Εκμετάλλευση της αγάπης…
Και χωρίς τύψεις…
Πώς γίνεται ;
Η ελπίδα έχει στερέψει
Δεν υπάρχει ελπίδα.
Πόσο κρίμα…
Δεν αντέχω άλλο…
Αντίο.

Δημοσιεύτηκε στισ

Σκέψεις

Περάσαμε πολλά μαζί…!!!

Έχουμε αναμνήσεις που όχι μόνο μπορούν, αλλά θα κρατήσουν μια ζωή…! Έχουμε να θυμόμαστε γέλια, παιχνίδια, χαρές, δημιουργία, αλλά και στενοχώριες, τσακωμούς, καυγάδες και γενικώς ότι κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα…!

Σκέφτομαι όμως… τώρα τι έχουμε ;
Σκεφτόμαστε ό ένας τον άλλον συχνά, αλλά μιλάμε σπάνια…!
Μας κρατάνε οι αναμνήσεις μας… αλλά… ξέρουμε ο ένας τον άλλον ;
Ναι. Γιατί περάσαμε μαζί μια περίοδο της ζωής μας που
κατασταλάζαμε στις ιδέες μας… και μπορεί να έχουμε μεγαλώσει,
να έχουμε ξεχωριστούς τρόπους ζωής πλέον,
αλλά οι ιδέες και τα πιστεύω, δύσκολα αλλάζουν πια..!

Είναι όμως έτσι… ή απλώς φοβόμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια ;
Πόσο καλά ξέρουμε πλέον ο ένας τον άλλον ; Πόσο πολύ θέλουμε να
είμαστε μαζί… να βρεθούμε… να κάνουμε παρέα… ;
Άρχισα να συνειδητοποιώ την κατάσταση, όταν, και όχι μόνο σε μια συνάντηση, μετά από πολύ καιρό δεν αφιερώθηκε ο χρόνος σε μας.
Και είναι κρίμα…!

Δεν ήθελα… και δεν περίμενα ποτέ πως θα έρχονταν τα πράγματα έτσι…!
Αλλά… έχουμε αλλάξει όλοι…! Μας αρέσει να ξέρουμε πως είμαστε μαζί,
αλλά τελικώς είμαστε χώρια…! Και αυτό δεν μου αρέσει..!!!
Π. Μ.

Δημοσιεύτηκε στισ

Ήχων Σιωπής συνέχεια…

To 2010 έγραψα το μουσικοθεατρικό έργο “Ήχοι Σιωπής”
Όσοι είχαν πάρει μέρος στην δημιουργία και την παράσταση, θα θυμούνται πως πολλά απ’ όσα έγραφα, χωρίς να το γνωρίζω, είχαν ήδη συμβεί, ή γινόντουσαν πραγματικότητα….
Δεν είχα ιδέα τότε πως έγραφα πράγματα που είχαν ξεκινήσει 44 χρόνια πριν και θα έβγαιναν 51 χρόνια μετά…..

Χαρακτηριστικός μονόλογος από το έργο….:

“Υπάρχει φιλία ; Η πραγματική φιλία, θέλει χρόνο… ίσως χρόνια ! Και ο χρόνος θα δείξει αν μπορεί να κρατήσει ! Αλλά ακόμα κι αν θεωρείς κάποιον φίλο σου, ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον…!
Απ τη μια στιγμή στην άλλη, όλα αλλάζουν. Και δεν υπάρχουν καν σημάδια για να το προβλέψεις. Ή, υπάρχουν, αλλά δεν θέλεις να τα δεις. Γιατί σου αρέσει ο τρόπος που ζεις, γιατί δεν θέλεις να χάσεις τους υποτιθέμενους φίλους σου, την παρέα σου, τον κύκλο που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου, την οικογένειά σου. Αλλά όταν δεν δίνεις σημασία στα σημάδια, όταν δεν μιλάς, όταν δεν φωνάζεις τις σκέψεις σου, ο κύκλος γίνεται φωτιά που δεν βλέπεις ! Και μετά, μια σπίθα είναι αρκετή για να την βγάλει στην επιφάνεια. Τη φωτιά της σιωπής. Της δικής σου σιωπής. Της σιωπής που επιμελώς καλλιεργούσες, με ήχους που μόνον εσύ καταλάβαινες. Με την άρνηση της αλήθειας. Με τους ήχους της σιωπής !”